Gisteren werd bekend dat de Belgische justitie de sancties tegen Jost Group door wil zetten. Dat betekent dat 350 trucks aan de ketting worden gelegd en het bedrijf de facto niet of nauwelijks meer kan functioneren.
De Belgische justitie verdenkt de Jost Group van grootschalige sociale fraude, waarbij de Belgische staat voor 55 miljoen euro benadeeld is. In 2017 waren er ook al invallen bij vestigingen van Jost in België, Luxemburg, Roemenië en Slowakije. In een reactie zegt het bedrijf 'verbijsterd' te zijn over de handelwijze van justitie.
Nederland
In ons land is zo'n situatie welhaast ondenkbaar. Gisteren verscheen er een interview in het NRC met de in ons land functionerende Poolse ambassadeur. Hij was verbaast dat een Nederlandse krant bij hem kwam vragen naar de werkomstandigheden van zijn landgenoten hier. "Ik dacht dat niemand dit interesseerde", zegt de ambassadeur. "De minister (Koolmees-red.) weet wat er speelt, maar zegt dat dit een binnenlandse kwestie is." Oftewel: ambassadeur, waar bemoei je je mee. Intussen krijgt de ambassadeur van alles te horen over excessen die nog het meest doen denken aan slavernij. De ambassadeur concludeert daarom dat Nederland de regels wel in theorie op orde heeft, maar niet de slagkracht optuigt om ze te handhaven. Hij zegt dat de Poolse ambassade de regering in Nederland regelmatig op misstanden wijst, denk dan vooral aan de tuinbouw, maar dat de regering zoals een ambassadeur dat kan zeggen: 'een oogje dicht knijpt.'
En in Polen?
Inmiddels liet de publieke omroep een Nederlands meisje zien dat in Polen is geboren en dat terugkeert naar haar roots, toevallig het plaatsje Oswiecim, vroeger bekend als Auschwitz. Daar kent ze een Pool die een kwekerij heeft opgezet. De zaken lopen goed. Hij heeft het vak in Nederland geleerd, in Berkel en Rodenrijs. Vanwege gebrek aan Poolse arbeidskrachten, die werken allemaal in Nederland, recruteert hij Oekraïeners en Nepalezen. Veel goedkoper dan Polen.
De handelwijze van het Belgische parket valt te prijzen: zij wil dat een bedrijf dat meerwaarde toevoegt aan de economie, daar belasting over betaalt. Een fundamenteel gegeven in ons staatsbestel. Maar op Europees vlak is het dweilen met de kraan open.
